Sprzedaż wermikulitu

[Wermikulit]

Wermikulit jest ekologicznie czystym minerałem z grupy hydromik, który powstaje w skorupie ziemskiej. Po obróbce cieplnej w temperaturze 800-1000°C przekształca się w łuskowaty sypki materiał.

 

Wermikulit ma zdolność do pochłaniania wody (współczynnik wchłaniania wody 400%, co powoduje osuszanie ściółki) i gazów bez zmiany swojej struktury. Może być dodawany do paszy (wermikulit jest zarejestrowany w Unijnym Rejestrze Dodatków Paszowych) lub ściółki.

 

Wermikulit dodany do ściółki w brojlerniach i kurnikach posiada właściwości gazo- i wodochłonne oraz obniża zawartość bakterii i grzybów w ściółce.

 

Ważną zaletą wermikulitu jest jego uniwersalne działanie, nieszkodliwość dla zwierząt i środowiska oraz prosty sposób dodawania - na powierzchnię ściółki. Liczne badania wykazują, że efektem dodawania wermikulitu do ściółki jest kilkakrotne obniżenie stężenia amoniaku w ściółce i w powietrzu oraz poprawa stanu zdrowia zwierząt gospodarskich i ich wyników produkcyjnych.

 

Wermikulit jest chemicznie obojętny, stabilny biologicznie i sterylny. Jest nieszkodliwy, wolny od drobnoustrojów chorobotwórczych, pleśni i substancji toksycznych. Zużyta ściółka stosowana jako nawóz zwiększa wydajność produktów rolnych, co stanowi dodatkową korzyść ekonomiczną.

 

Amoniak (NH3) jest gazem toksycznym zarówno dla zwierząt, jak i ludzi, ponadto negatywnie oddziałuje na środowisko naturalne nie tylko w bezpośrednim otoczeniu budynków inwentarskich, ale również na obszarach leśnych i użytkach zielonych.

 

Konieczność ograniczenia produkcji amoniaku przez zwierzęta i zmniejszenia jego emisji do środowiska wynika nie tylko z przesłanek toksykologicznych (gaz trujący) i ekologicznych (zagrożenia środowiskowe), lecz także prawnych, gdyż istnieje szereg aktów prawnych zarówno w Polsce jak i w Unii Europejskiej, dotyczących dopuszczalnych stężeń NH3 w środowisku przyrodniczym, pracy człowieka i życia zwierząt gospodarskich.

 

Stężenie amoniaku wzrasta w pomieszczeniach wraz ze wzrostem temperatury i wilgotności powietrza, a intensywność wytwarzania amoniaku zależy m.in. od rodzaju ściółki i jej właściwości fizykochemicznych (temperatura, wilgotność i odczyn pH) oraz od koncentracji związków azotowych w odchodach.

 

Nieznaczne przekraczanie dopuszczalnego stężenia amoniaku w pomieszczeniach przez długi okres czasu, prowadzi do powstawania u zwierząt objawów niedostrzegalnych, subklinicznych, których efektem może być ogólne osłabienie i obniżenie odporności organizmu.

 

Amoniak jest jednym z ważniejszych czynników środowiskowych wpływających na wzrost zakażeń bakteryjnych układu oddechowego.

 

Inną jednostką chorobową związaną z nadmiernym stężeniem amoniaku jest zapalenie rogówki i worka spojówkowego.

 

Amoniak powoduje również porażenie ośrodka oddychania znajdującego się w rdzeniu przedłużonym. Doprowadza to wśród objawów drgawek i śpiączki do śmierci przez uduszenie. W ostatnich latach obserwuje się nowe choroby, które związane są również z nadmierną ilością amoniaku i nieodpowiednimi warunkami środowiskowymi - syndrom nagłej śmierci sercowej i wodobrzusza.

 

Amoniak wywiera również niekorzystny wpływ na nieśność i jakość jaj (zmniejsza się masa jaj i grubość skorupy). U kur obserwuje się opóźnienie dojrzałości płciowej oraz skłonność do znoszenia jaj dużych, ale o ogólnie mniejszej ich ilości. Badania stwierdzają, że amoniak przedostaje się do treści jaja, zwiększając pH białka, powodując pogorszenie jego jakości. Zmianie ulega również barwa żółtka na mocno pomarańczową i półprzezroczystą. W stadach reprodukcyjnych niekorzystny wpływ podwyższonego stężenia amoniaku wyraża się obniżoną wartością biologiczną jaj wylęgowych a zarodki zamierają w pierwszych dniach inkubacji jaj.

 

Wyczuwalne przez człowieka stężenie amoniaku wynosi 5 ppm. Obecnie uważa się, że stężenia już od 7 ppm mogą być szkodliwe dla człowieka i prowadzić do objawów ze strony układu oddechowego. Amoniak wdychany z powietrzem podrażnia błony śluzowe oraz w połączeniu z pyłami unoszącymi się w powietrzu prowadzi do mechanicznego ich uszkodzenia. U osób, które codziennie wdychają zapylone i zawierające amoniak powietrze obserwuje się uporczywy kaszel, pieczenie oczu, bóle mięśniowe oraz duszność i patologiczne zmiany w drogach oddechowych. Człowiek, którego kontakt z gazem jest przypadkowy i nie ma charakteru stałego, bez ujemnych dla siebie następstw jest w stanie wytrzymać stężenie amoniaku od 5 do 20 ppm. Podrażnienie błon śluzowych pojawia się przy stężeniu 50 ppm, a zaburzenia w oddychaniu występują powyżej 100 ppm. Dopuszczalne stężenie amoniaku w miejscu pracy określa w Polsce Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 listopada 2002 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy (Dz. U. 2002, nr 217, poz. 1833), a wynosi ono 14 mg/m3 podczas 8 godzinnego czasu pracy.

 

Jak ograniczyć emisję amoniaku?

 

Problem ograniczania emisji amoniaku może być rozwiązywany wielokierunkowo poprzez: zmianę zasad żywienia zwierząt, poprawę warunków środowiskowych w budynkach czy poprawę jakości ściółki oraz poprzez stosowanie odpowiednich rozwiązań technologicznych w utrzymaniu zwierząt gospodarskich.

 

Najczęściej obecnie praktykowane metody ograniczające emisję amoniaku polegają głównie na zabiegach mających utrzymać ściółkę w stanie względnie suchym, gdyż wilgotna ściółka przy podwyższonej temperaturze produkuje więcej NH3 niż ściółka sucha. Uzyskuje się to poprzez zastosowanie odpowiedniej ilości i jakości materiałów ściołowych (słoma, wióry, trociny).

 

Jednak najbardziej ekologiczne i widoczne efekty w zmniejszaniu emisji amoniaku uzyskuje się poprzez dodawanie do ściółki preparatów naturalnych mineralnych należących do glinokrzemianów.

 

Takim dodatkem do ściółki jest WERMIKULIT.

 

Dodatek do ściółki WERMIKULIT zmniejsza wodochłonność ściółki i emisję amoniaku, podnosząc jej wartość nawozową.

Zapraszamy na naszą strone internetowa http://vermiculite.pl/